نقد و بررسی / Alan Wake 2: The Lake House

در این نوشته به بهانه‌ی هالووین و همچنین گذشت حدودا 1 سال از انتشار بازی فوق‌العاده‌ی Alan Wake 2 به سراغ نقد و بررسی افزونه‌ی داستانی (expansion) جدید این بازی با عنوان Alan Wake 2: The Lake House رفته‌ایم.

همان‌طور که گفته شد، حدود 1 سال از انتشار بازی Alan Wake 2 و پایان انتظار بی‌صبرانه‌ی ما برای بازگشت نویسنده‌ی این اثر به کارزار بازی‌سازی می‌گذرد. حالا به جرئت می‌توان گفت که این انتظار واقعا ارزشش را داشت، چرا که بازی به خوبی در میان بهترین بازی‌های ترسناک تاریخ جا خوش کرده است. این دستاوردی‌ست که با برقراری همان تناسب منطقی و در عین حال جذاب همیشگی میان وحشت و شوخ‌طبعی به دست آمده که رِمِدی اینتِرتِینمِنت (Remedy Entertainment) را تبدیل به استودیو بازی‌سازی‌ای می‌کند که همه می‌شناسیم و سکانس‌های حماسی‌ای را خلق می‌کند که برای همیشه در حافظه‌ی تاریخی بازی‌های ویدیویی درخشان می‌ماند.

در افزونه‌ی اول این بازی (Night Springs) این استودیوی فنلاندی شوخ‌طبعی را اصطلاحا آل-این کرد و کارکترها و سناریوها را از بازی اصلی گرفت و کمی به آن‌ها پیچیدگی افزود تا داستان‌های سرگرم‌کننده‌ی تمام و کمالی را ارائه دهد که خودشان را خیلی جدی نمی‌گرفتند. به عبارت دیگر تِم طنز ماجرا پررنگ‌تر بود.

با این حساب، آن‌هایی که انتظار داشتند طعم غلیظ‌تری از اتمسفر بازی اصلی و عناصر وحشت را تجربه کنند، باید تا افزونه‌ی بعدی (The Lake House) صبر می‌کردند. تردیدی نیست که افزونه‌ی دوم و پایانی اَلِن ویک 2 (The Lake House) به خوبی به وعده‌هایش عمل می‌کند و تجربه‌ا‌ی به‌یادماندنی را فراهم می‌آورد. اما نکته اینجاست که می‌توانست خیلی بیش‌تر از این باشد! کوتاه بودن گیم‌پلی بازی شاید خیلی برای بازی‌بازها راضی‌کننده نباشد که بخواهند پول بیش‌تری بدهند تا این افزونه یا اکسپَنشِن را بازی کنند.

بازی Alan Wake 2: The Lake House با نقش‌آفرینی کیرن استیوِز (Kiran Estevez)، مأمور سازمان فدرالِ کنترل (Federal Bureau of Control) یا همان اف‌بی‌سی، پیش می‌رود. رئیس بخش تحقیقاتی بِتا (Investigations Unit Beta)، یعنی همین آقای استیوِز، مسئول پرونده‌ی برایت فالز می‌شود تا در مورد پدیده‌های ماورایی اتفاق افتاده در کالدرون لیک (Cauldron Lake) تحقیق کند. تحقیقاتی که با بازرسی از لِیک هَوس (Lake House) به اوج خود می‌رسد. لیک هَوس یک مقر تحقیقاتی سرّی در کرانه‌ی دریاچه‌ی کالدرون است که  اف‌بی‌سی از آن برای مطالعه‌ی پدیده‌های اتفاق افتاده در آن محدوده و ارتباط آن‌ها با دارک پرِزِنس (Dark Presence) استفاده می‌کند.

طی این تحقیقات، مأمور استیوِز با پی بردن به تاثیر قدرت‌های منحصر‌به‌فرد اَلِن وِیک بر زندگی دو نفر از محققان ارشد این پروژه‌ی تحقیقاتی متوجه می‌شود که در حقیقت چه چیزی در آن مقر مورد مطالعه بوده. البته او در راه این تفحّص‌ها با موجودات هیولاگونه‌ای مواجه می‌شود که در نتیجه‌ی همین تحقیقات وحشتناک به وجود آمده‌اند.

داستان Alan Wake 2: The Lake House به خوبی در بستر بازی اصلی و دنیاهای به هم پیوسته‌ی بازی‌های رمدی (Remedy Connected Universe) قرار می‌گیرد و تم‌های پیش‌تر معرفی شده‌ را به خوبی پیش می‌برد و در عین حال عناصری را وارد این جریان می‌کند که به احتمال زیاد در بازی‌های بعدی توسعه خواهند یافت.

کوتاهی این افزونه، که فقط کمی از یک ساعت و نیم بیش‌تر است (!)، در عمل به نفع داستان تمام می‌شود. این مسأله باعث سرعت بیش‌تر روند داستانی همراه با افزایش انفجاری تنش و اضطراب از لحظه‌ی ورود استیوِز به لِیک هَوس هست که تجربه‌ی بازی را بسیار درگیرانه می‌کند. این سرعت روند داستان به خوبی با اتمسفر بازی جفت و جور شده. اغراق نیست اگر بگوییم لِیک هَوس بهترین چیزی را ارائه می‌دهد که رِمِدی تا به حال ساخته. این چه در خصوص طراحی فضاها، و چه در ترکیب بهترین عناصر هر یک از عناوین «اَلِن وِیک 2» و «کنترل» صادق است و ماحَصَل آن تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای از بازی را فراهم می‌کند که در کنار پردازش بصری و گرافیکی و صداگذاری بی‌نقص باعث می‌شود بازی‌بازها واقعا حس کنند که در فضای تسخیرشده‌‌ی این مقرّ تحقیقاتی قرار گرفته‌اند.

از طرفی اما، هرچه‌قدر کوتاهی لِیک هَوس به داستان خدمت می‌کند، به ضرر گیم‌پلی تمام می‌شود. با تنها 5 طبقه برای جست‌وجو و گشت و گذار، چند معمای کم و بیش ساده برای حل کردن (که بیش‌تر شامل حمل باتری برای روشن کردن ژنراتور و کشف یک سری رمز با استفاده از چند راهنمایی یا اصطلاحا هینت در گوشه و کنار فضاست)، و تنها یک مدل جدید دشمن (enemy)، که البته صادقانه باید گفت به خوبی طراحی شده و از نقاشی‌های پراکنده در قسمت‌های مختلف مقر تحقیقاتی سَر می‌کشد، کاملا احساس می‌شود بازی خیلی زود تمام می‌شود. باسِ آخر بازی اما، هم از نظر گیم‌پلی و هم روایت داستانی، بسیار جذاب است و باعث می‌شود از خودمان سؤال کنیم که واقعا چه کسی هیولای واقعی پنهان شده در تأسیسات تحقیقاتی لِیک هَوس بود.

در آخر باید گفت، اگر لِیک هَوس با قیمت معقول‌تری ارائه می‌شد، می‌توانست پیشنهاد خیلی بهتری باشد. اما حالا، که تنها راه دستیابی به این اکسپنشنِ خوش‌ساخت خرید نسخه‌ی دِلاکس بازی‌ست (Deluxe Edition)، به نظر نمی‌رسد به اندازه‌ی قیمتی که باید پرداخت شود چیزی ارائه می‌دهد که بازی‌بازها را راضی کند. مگر این‌که از طرفداران تیفوسی بازی اصلی و دنیای بازی‌های متصل استودیوی رِمِدی باشید.